Sot e vizitova një shok që jeta na bashkoi nga halli i njejt. U njohëm para tre viteve në vendin e punës. Ai kurbetqar i vjetër, mbi dy dekada, e unë atëherë kisha pak ma shumë se dy vite që isha detyruar ta lë vendlindjen!
Siç e do zakoni i shqiptarit, po trokiti tek dera, fjala e parë është: mirë se erdhe, mirë se të ka pru Zoti!
Edhe unë veç për mirë shkova. Pasi më nuk jemi koleg, nuk e kisha taku moti dhe vendosa ta vizitoj. Pasi u përshëndetëm më priu për në dhomën e pritjes.
Muhabet e llafe sa s’bën më!.
Kur desha të ngrihem pas nja dy ore, tha: e ku po don me ik pa hangër një kashore bukë?!
Unë jo, ai po…. Edhe po mbet se s’bënte ndryshe. U shtrua sofra me të mirat e botës që i ka dhënë Zoti!
Miku im, nxorri nga frigoriferi një copë të vogël buke të ngrirë dhe e la afër vetës. Unë vështrova dhe me mendje thoja, çka po don ky me këtë?!
Deri sa hangrëm, e bëheshim gati të ngrihemi nga sofra, ai, për kafshatë të fundit, hangri bukën nga frigoriferi dhe tha: të lumshin duart oj nana ime!
Kur e pyta pse kështu?!
Ai ma ktheu: e vllau jem i dashur, unë sa herë vi prej vizitës në vendlindje e marr një bukë të gatuar e pjekur nga nana ime plakë. Atë bukë e thërmoj në kashore dhe e ngrijë në frigorifer që mos prishet, çdo ditë e ha nga një kafshore, sa mu ç’mallë pak me nanën!
Kur më soset buka e di që është koha me shku e me ja puthë duart nanës, me ndejt disa ditë me to e me marr një bukë me vete.
Deri sa atij i pshtuan lotët, unë fillova të dënesë e ju bashkova atij në mërzi.
Na bukë u ngimë e me lot u shfrymë!
Juve që i keni nanat afër, po ju lus si vllazën, motra e miq, dijani vlerën nanës dhe mos ja leni bukën me ju bo bajat, e ju tuj hangër rrugve.
Ju dua edhe juve që më urreni.
Zoti ju ruajt.
Shkruan: Abdullah THAÇI
