Në luftën e idealit për liri
Askush nga ata që ranë
Nuk e takuan sozinë e tij.
Secili në mënyrën e vet
Dha më të shtejtën e tij
Ikën me vulletin e pa shoq
Që liria vërtetë të jetë liri
E ne të gjallët ta dim çmimin e saj.
Unë këtu dua ta ndaj një dhimbje!
Dhimbjen e ushtarit që mbet i gjall
Fjalën e buruar nga thellsia e shpirtit të vuajtur
“Kam frikë ti dua “shumë” fëmijët e mi”!
Jo për tjetër,
Veç se ata i mungojnë shokut të idealit të tij!
Eh njerz të ngopur nga pushteti e lluksi
Ju përvers që ditët të rreshtoi pas luftës
Ju që zhveshët znaçakt e pushtuesit
Pa fije turpi përvetsuat vlerat e lufës.
E sot më vije të qajë nga trishtimi
Kur i shoh po të njejtit nipat e Kralevës
Që u rritën me qumshtin e gjiut të shkinës
E kanë marr në dorë flamurin e patriotizmit
Duke e ngritë atë në majën e malit të turpit.
Eh, ngom pak ti biri i shkinës
Liria që ti thua ka emër!
Ajo në shpirtin tënd të shpifur
Në realitet është vaji yt i përditshëm
Për kthimin e kësaj toke
Atdheut gjakpirës të nënës tënde.
Shkruan: Abdullah V. THAÇI
