Poezi nga mësuesi Selim Tahiri për nxënësin e tij i cili edhe pse me shumë talente në disa fusha, pas diplomimit detyrohet të largohet nga Kosova.
Edhe Gentriti…
Kur vargjet e Fishtës i recitoje me zjarr
Muret e bankat dridheshin në klasë;
“Ma mirë n’vorr me u kja për mall
Se me nejt nër shkja për t’gjallë’’.
Kur shkolla festonte ditën e saj
Ëmbël i këndoje Besimit tonë;
“Qëlloi shkaun mu në ballë
Armën kurrë tha s’e dorëzoj”.
Kur mbaheshin garat për aktorë
çmime të para gjithmonë ke marrë;
“Pisbuki, me axhen, gjinen i bani hor
Me hi po hinë, po s’po dinë me dal’’.
Talent për recitim, këndim e aktrim
Por as mësimin s’e le pasdore,
I lumturove prindërit, i mbushe gëzim,
Atë ditë kur ti u diplomove.
Pastaj u punësove menjëherë
Këmisha e bardhë të kishte hije:
“Urdhëroni! Mirë se na erdhët!
Jeni për ushqim apo për pije? ”.
Si gjithë të tjerëve me mirësjellje
Edhe mua më shërbeje;
“Ulu prof! Pije një kafe!
Në shenjë respekti, e ke prej meje”.
Sot, në restorantin me lule shumë
Kafenë ma solli një tjetër kamerier
Më tha, “Nxënësi yt, më s’punon këtu,
Të shtunën niset për kurbet…”.
Nga Selim Tahiri
© Portali Shkollor
