Jam e lumtur që më në fund isha në gjendje të merrja kujdesin e duhur – edhe nëse do të duhej një diagnozë që ndryshonte jetën për të më çuar atje.
Duke u rritur gjatë viteve 1990 dhe fillim të viteve 2000, kur shëndeti mendor nuk diskutohej shpesh dhe zakonisht takohej me më shumë stigma dhe keqkuptime sesa është sot, unë gjithmonë kisha turp për atë se si ndihesha brenda vetes.
E dija që po luftoja në moshë të re, por kur flisja për emocionet e mia dhe dyshoja për depresion, shpesh më vinin këshilla më të dëmshme dhe përgjigje mohuese.
“Vetëm tregohu pozitive. Ji e lumtur. Ju nuk keni asnjë arsye të trishtoheni. Ju jeni kaq e re. Mos u trego kaq negative. Ndalo së qeni kaq dramatike. E gjitha është në kokë. Mos u bë aq e çmendur. ”
Lista mund të vazhdojë.
Ashtu si shumë të tjerë, edhe unë u mësova të shtyp ndjenjat e mia.
Në vend që të kërkoja trajtimin që më duhej, i fsheha problemet e mia me turp, duke rezultuar në copëtime të pjesëve të jetës sime në mënyra dramatike, derisa të dilnin në sipërfaqe.
Mos dija se çfarë po kaloja dhe pse kisha kaq shumë dhimbje për kaq gjatë kishte një ndikim drastik në mirëqenien time. E kisha të vështirë të dëgjohesha për simptomat e mia, veçanërisht me ato që ishin të padukshme për të tjerët.
Diagnoza që më detyroi të adresoja shëndetin tim mendor.
Unë u diagnostikova me artrit reumatoid (RA) në fund të të 20-ave. Gjetja se dhimbja ime kronike po shkaktohej nga një sëmundje autoimune e pashërueshme në një moshë kaq të re ishte shkatërruese.
Ishte e natyrshme që së bashku me shëndetin tim fizik, shëndeti im mendor mori një goditje të madhe.
Në fillim të diagnozës , luftova fort për të kontrolluar emocionet e mia. Procesi i pikëllimit të një diagnoze të sëmundjes kronike ishte një nga gjërat më të vështira që kam dashur të kaloj ndonjëherë. Unë u zhyta në një depresion më keq se çdo gjendje që kisha provuar më parë.
Në vitet e para, unë vazhdimisht hidhesha midis pashpresës, zemërimit, trishtimit, dëshpërimit, fajit dhe mohimit. Në kohët e mia më të errëta, mendova se nuk do të ndieja më gëzim më për shkak të ndikimit që RA kishte në jetën time.
Shpesh, këto ndjenja të pakëndshme shtoheshin kur ata që ishin përreth meje nuk kuptonin se çfarë po kaloja, ose kur hasja keqkuptime dhe stigma për sëmundjen time.
Të tjerët vazhdonin të thoshin se isha shumë e re për artritin, se nuk dukesha e sëmurë, ose se artriti nuk ishte asgjë më shumë se një dhimbje e vogël e kyçeve. Nëse e gjithë kjo ishte e vërtetë, atëherë pse u ndjeva kaq keq?
Unë duhej të thoja lamtumirë për shumë gjëra që kam dashur të bëj, dhe me njerëzit që dikur ishin pranë meje, sepse ata nuk ishin mbështetës për shëndetin tim.
Sëmundja kronike erdhi me shumë zemërthyerje dhe humbja vazhdon të ndodhë gjatë gjithë udhëtimit tim me RA progresive dhe plakje natyrore.
Edhe pse simptomat e mia janë të padukshme, shpesh më lënë të ndjehem vetëm dhe të keqkuptuar, Historitë që kam lexuar tregojnë se nuk jam vetëm në luftimet e mia me ankthin, depresionin dhe RA. Gati dy të tretat e njerëzve me artrit, veçanërisht ata nën moshën 45 vjeç, zhvillojnë një çrregullim të humorit.
Ankthi dhe depresioni kontribuojnë në dhimbje, lodhje, paaftësi, mosrespektim të ilaçeve dhe rezultate më të dobëta. Pacientët që jetojnë me ankth të vazhdueshëm dhe depresion zakonisht kanë aktivitet më të lartë të sëmundjes dhe më pak shanse për të arritur qëndrueshmërinë klinike me RA. Hulumtimi ka treguar se shqetësimi emocional shoqërohet me dhimbje më të keqe, paaftësi dhe shqetësim të gjumit, edhe pas kontrollit për aktivitetin e sëmundjes RA. Kështu që mund të bëhet një cikël vicioz kur ndiheni keq fizikisht, gjë që përkeqëson simptomat e RA.
Por të jetosh me këto simptoma dhe me pasigurinë e RA me kalimin e kohës – dhe të merresh me sistemet e kujdesit shëndetësor – gjithashtu mund të çojë në depresion.
Ndërsa unë jam mirënjohëse që ka më pak stigmatizëm për të folur për shëndetin mendor tani sesa kishte kur isha duke u rritur, ne kemi ende një rrugë të gjatë për të bërë. Jam e kënaqur që më në fund isha në gjendje të merrja kujdesin e duhur – edhe nëse do të duhej një diagnozë RA për të më çuar atje.
Shumë njerëz, për fat të keq, ende ndiejnë turp dhe stigmatizëm rreth ndarjes së betejave të tyre. Nëse jeni ju, mos harroni se RA nuk kërkon vetëm kujdes për dhimbjen e kyceve.
Mund të jetë e vështirë të kërkosh ndihmë – por thjesht mund të ndryshojë jetën tënde.
