Me sy të lirë, duket se ujërat e Oqeanit Atlantik dhe Paqësor nuk përzihen kurrë, duke shkaktuar një ndryshim të mrekullueshëm në ngjyra mes tyre. Megjithatë, realiteti është më kompleks.
Megjithëse ujërat e tyre ndërveprojnë, është kripësia që luan një rol vendimtar në këtë ndarje të dukshme. Imazhet e kësaj ndarjeje mund të japin përshtypjen e një pengese të pakapërcyeshme, por çelësi qëndron te dendësia e ujit.
Errësira e ujit është për shkak të kripësisë dhe densitetit më të lartë, ndërsa pjesa tjetër përmban ujë të freskët nga lumenjtë, së bashku me sedimentet e varura. Këto sedimente janë ato që ne vëzhgojmë, duke krijuar kontrastin vizual.
Është e rëndësishme të theksohet se pavarësisht nga pamja, ujërat përzihen me kalimin e kohës. Dallimet në rezistencën e molekulave dhe në temperatura kontribuojnë në këtë dinamikë. Përveç kësaj, termoklinat, të cilat janë kufij midis ujërave me temperatura të ndryshme, gjithashtu ndikojnë në këtë proces të përzierjes graduale.
Me pak fjalë, megjithëse oqeanet Atlantik dhe Paqësor përzihen, vetitë e tyre unike, si kripësia dhe temperaturat, krijojnë një pamje mashtruese të ndarjes, duke na kujtuar se natyra gjithmonë mban misteret e veta.
Kjo dukuri është përmendur dhe në librin e shenjtë të Kuranit:
“Ai i bëri dy detet të bashkohen me njëri-tjetrin. Ndërmjet tyre ka një pengesë që nuk i lejon të përzihen.” (Err-Rrahman 19-20)
