Të shohësh imazhe të atletëve që kafshojnë medaljet e tyre të arta të fituara është një pamje shumë e zakonshme jo vetëm për Olimpiadën, por pothuajse çdo garë, megjithatë, fansat mund të kenë njëfarë konfuzioni se pse kjo është një traditë tashmë.
Në vitin 2012, vit kur Olimpiada u mbajt në Londër, intervista e CNN me Presidentin e Shoqatës Ndërkombëtare të Historianëve Olimpik (ISOH), David Wallechinsky, dha një pasqyrë se pse ekziston kjo ngjarje kurioze.
Historiani amerikan tha: “Është bërë një obsesion me fotografët. Unë mendoj se ata e shikojnë atë si një foto ikonike, si diçka që ndoshta mund ta shisni. Nuk mendoj se është diçka që atletët ndoshta do ta bënin vetë”.
Nuk ka dyshim se imazhi i ngrirë i një atleti që feston një nga arritjet më të mëdha të jetës së tyre me një copë ari është një pamje e paharrueshme dhe nuk ka asgjë që një fotografi do të donte më shumë sesa të regjistronte një pamje të tillë për shekuj. Është shumë e kuptueshme si arsye për të pozuar vetëm para kamerave, por a ka ndonjë arsye tjetër të mundshme për të kafshuar medaljet metalike?
Në Olimpiadën e mëparshme të Tokios 2020, llogaria zyrtare në Twitter që mbulonte të gjithë turneun shpjegoi në një postim se medaljet ishin bërë nga materiale elektronike të ricikluara të dhuruara nga publiku japonez. Ndërkohë, medaljet e arta të Londrës 2012 përbëheshin nga vetëm 1,34 për qind ari, pasi ishte kryesisht prej argjendi (93 për qind) dhe i mbushur me bakër.
Nuk ka asnjë tregues të qartë se kur filloi saktësisht tradita, por historia sugjeron se kafshimi i medaljeve ishte një mënyrë për të testuar origjinalitetin e materialit në fund të viteve 1800. Nëse ishte e mundur të bëhej një gërvishtje, atëherë materiali ka të ngjarë të ishte ari siç besohej gjatë asaj kohe.
Siç rezulton, rasti i fundit ka ekzistuar prej disa kohësh sipas ish-sekretarit të përgjithshëm të ISOH-së, Tony Bijerk. Ai i kishte thënë NBC-së në një email se medalja e artë ishte e vërtetë ari në Lojërat Olimpike të vitit 1912 në Stokholm, me të gjitha Olimpiadat që pasuan duke i bërë ato kryesisht prej argjendi me një nuancë ari.
Pra, nocioni i testimit për ar të vërtetë nuk zbatohet për garat sportive, por mund të argumentohet se është një rast i thjeshtë i ndjekjes së traditave në këtë pikë. Atletët e rinj do të rriten duke parë heronjtë e tyre të luftojnë dhe të fitojnë për lavdi, duke festuar arritjet me një kafshatë nga argjendi i tyre i fituar me vështirësi.
Frymëzuar nga shikimi i idhujve dhe/ose paraardhësve të tyre, e bën ndjenjën edhe më të veçantë të bësh të njëjtin veprim kur vjen koha e tyre për të ulur kokën dhe për ta mbështjellë medaljen në qafë. Një cikël i traditës sportive që kalon nga një brez në grupin tjetër të olimpistëve ose superyjeve të një disipline. /Telegrafi/
