Kur u zgjova një mëngjes, në vitin 2016, e kuptova menjëherë se diçka nuk ishte në rregull.
Papritur, kuptova se nuk mund të bëja dallimin midis nuancave të blusë, jeshiles ose të kuqes.
Unë isha 27 vjeç dhe t`i humbisja ngjyrat brenda natës ishte diçka e vështirë, sidomos kur dikë se mua që punonte në dizajn grafik. Nuk kisha pasur kurrë ndonjë problem me shikimin më parë, kështu që ndryshimi i papritur ishte alarmues.
I shqetësuar, rezervova një vizitë të syve tek okulisti atë ditë, duke shpresuar që të më jepnin disa përgjigje.
Shikimi im ishte vetëm në 20/30 – asgjë e rëndësishme, por mjaftueshëm sa për t’i nxitur ata të bënin më shumë teste.
Për tre vitet e ardhshme, unë isha gjithë kohës duke u ndjekur nga okulistët dhe shikimi sa vinte dhe përkeqësohej.
Kur u bëra 30 vjeç më hoqën të drejtën për të ngarë makinën dhe në moshën 32-vjeçare u regjistrova si i verbër.
Sindroma e ngjashme me Wolfram – një çrregullim i rrallë autosomal dominant mund të kalohet gjenetikisht dhe mund të ndikojë në humbjen e shikimit, si një nga simptomat.
Sindroma Wolfram në vetvete është fatale dhe tepër e rrallë – vetëm një në 800,000 njerëz e ka atë.
Por deri në këtë vit, unë isha i vetmi në Mbretërinë e Bashkuar me sindromën e ngjashme me Wolfram. Me sa duket ka vetëm 14 njerëz në mbarë botën me të.
Unë duhet të jem në gjendje të ruaj shikimin tim periferik për pjesën tjetër të jetës.
Për mua, tani, ka të bëjë me të qenurit sa më të shëndetshëm: të mos pi duhan dhe të sigurohem që të ushtrohem shumë dhe të ha ushqim të shëndetshëm. Gjëja më e keqe për mua tani do të ishte të kem një gjendje që çdokush në botë mund ta marrë, si glaukoma ose katarakta. Unë thjesht dua të jetoj sa më shëndetshëm për ta shmangur këtë.
Një pjesë e të qenit i shëndetshëm, për mua, do të thotë gjithashtu të qëndrosh i aftë mendërisht. Dhe fotografia ka qenë një bekim.
Përafërsisht në të njëjtën kohë kur fillova të humbisja shikimin, fillova të merresha me fotografinë.
Në fillim fillova të ndjek disa fotografë në Instagram dhe në vitin 2020, bleva kamerën time të parë.
Sot unë përdor një aparat fotografik Fujifilm. Është më i miri për mua, sepse shumica e kamerave moderne tani kërkojnë të hyni në menu. Por Fujifilm është një nga markat e vetme ku të gjitha cilësimet tuaja i krijoni duke përdorur pullat prekëse dhe numrat në krye të kamerës.
Edhe pse aparati im është modern, duket sikur është i viteve ‘60 ose ‘70, si një aparat fotografik i vjetër analog.
Për shkak se sytë e mi janë shumë të ndjeshëm ndaj dritës, le të themi nëse drita kap një pemë apo ndonjë gjë tjetër, unë tërheqim nga kjo menjëherë, sepse fotografia ka të bëjë me ndjekjen e dritës.
Për shkak se shikimi im është statik në mes dhe i mjegullt përreth, më duhet të kërkoj situata ku ka kontrast në skenë.
Për mua, fotografia ishte si çdo art, me të vërtetë. Një prizë krijuese. Nuk po e bëja me ndonjë shpresë për të ndjekur diçka. Thjesht mendova se do ta vazhdoja si pasion.
Por meqenëse njerëzit janë interesuar dhe mund ta shohin punën time në Instagram në adresën @adamstanawayy.
Unë përdor dëgjimin tim – nëse mund të dëgjoj zogj ose diçka që lëviz në kornizë. Jam duke përdorur fjalë për fjalë të gjitha shqisat e mia tani.
Gjendja ime është pothuajse si një superfuqi.
