Shprehja “Paraja nuk është gjithçka!” është ekuivalentja e shekullit të 21-të për “Nëse nuk kanë bukë, le të hanë kek! ” dhe po bëhet diqysh e bezdisshme.
Ka një numër të vërtetash të gjithëpranuara në botë, një prej tyre është: ata që thonë se “paratë nuk janë gjithçka” ka shumë gjasa të mos kenë ndonjë problem me gjendjen e tyre financiare. Ironikisht, duket se sa më shumë të pasuroheni, aq më shumë e keni dëshirën për ta treguar atë te ata rreth jush se të paturit para ju bën fajtor për diçka. Madje edhe Bill Gates thotë se “paratë nuk janë gjithçka”. Unë besoj se ne do të pajtohemi me mospajtimin.
Dhe natyrisht, vetëm ata me të ardhura të qëndrueshme mund të përballojnë të lexojnë bollëkun e artikujve që na thonë se ne duhet të kujdesemi për asgjë, përveç parave, dhe se si milionerët janë jashtëzakonisht të pakënaqur. Përveç faktit se kjo nuk është e vërtetë. Një studim i titulluar “Sasia dhe Burimi i Pasurisë së Milionarëve” (e moderuar) parashikojnë lumturinë e tyre “dhe i botuar në Buletinin e Personalitetit dhe Psikologjisë Sociale në janar të këtij viti tregon një lidhje të drejtpërdrejtë midis një jete të lumtur dhe të pasur. Hulumtuesit e Shkollës së Biznesit të Harvardit gjetën se:
Në përgjithësi, duke përdorur dy mostra të mëdha milionerësh me dy përmasa të mirëqenies (lumturi në përgjithësi dhe kënaqësi jetësore), gjejmë dëshmi të qëndrueshme që nivelet disi më të larta të pasurisë nuk janë të lidhura me mirëqeni më të lartë, por nivelet thelbësisht të larta (më shumë se 8 mln dollarë në Shembullin 1, dhe më shumë se 10 mln dollarë në Shembullin 2) lidhen me një mirëqenie disi më të madhe.
Por nuk ka nevojë të jesh milioner që të përjetosh një përmirësim të konsiderueshëm në lumturinë tënde të përgjithshme.
Ky dokument i vitit 2008 tregon një korelacion të dukshëm midis të ardhurave absolute dhe mirëqenies, në të cilin shkruhet: “Kësisoj, dëshmia jonë është në përputhje me qëndrimin se vetëm të ardhurat absolute kanë rëndësi për lumturinë. “Megjithatë, hulumtimi gjithashtu vë në dukje se jo të gjitha vendet kanë treguar këtë qëndrueshmëri: në Shtetet e Bashkuara, lumturia nuk është përmirësuar dukshëm në dekadat e fundit, pavarësisht nga rritja e saj ekonomike.
Sidoqoftë, në Evropë vendet ish-komuniste po e përmirësojnë ndjeshëm lumturinë e tyre gjatë dekadave të fundit.
Kontributi i James Gwartney dhe Hugo Montesinos në edicionin e fundit të revistës Visio, “25 vjet pas rënies së komunizmit: Ekonomitë e Europës Lindore”, zbulon se e Evropa e Lindjes është jo vetëm më e begatë, por gjithashtu edhe më e lumtur.
World Values Survey (WVS) i pyeti njerëzit: “Duke marrë në konsideratë gjithçka, sa të kënaqur jeni me jetën tuaj në tërësi këto ditë?”
Të anketuarit u përgjigjën në një shkallë prej dhjetë pikësh, duke filluar nga të pakënaqur (1) deri te të kënaqur (10).
Duke u kthyer te modeli i vendeve ish-socialiste, efekti kryesor i këtij variabli është negativ (1.358 njësi) dhe shumë i rëndësishëm. Kjo tregon që gjatë periudhës së vrojtimit WVS 3 (1995-1998), duke mbajtur gjithçka tjetër konstante, individët në vendet e ish-sovjetike ishin dukshëm më pak të kënaqur me jetën e tyre sesa individët në vendet e tjera. Megjithatë, ky efekt është zbutur pjesërisht me kalimin e kohës […].
Liria për të krijuar dhe për ta përfshirë veten në diçka me rëndësi gjithashtu ju bën më të lumtur. Megjithëse nuk duhet të vijë si një goditje për shumicën e njerëzve, kjo ka nevojë për përsëritje të konsiderueshme.
Sapo njerëzit të arrijnë nivelin e duhur të të ardhurave që i bën ata të ndihen rehat, ata fillojnë të kritikojnë ambiciet e atyre që përpiqen të ngrihen. Ju nuk do të dëgjoni “paratë nuk janë gjithçka” aq sa në Republikën Çeke, Meksikë apo Bangladesh sa ç’mund të dëgjoni në Francë, Shtetet e Bashkuara ose Japoni.
Nuk ka asnjë të keqe në deklarimin e paturpshëm se doni të bëni para. Në fakt, ata që kritikojnë një mentalitet materialist duhet të pranojnë se ata kanë përfituar nga puna e atyre që synojnë të arrijnë më shumë. Është kreativiteti dhe inovacioni i tyre prej të cilave përfitojnë të gjithë, jo qëndrimi se “gjithçka do shkojë në vendin e vet”.
Burimi: fee.org, Bill Wirtz
