Në arkitekturën e re gjeopolitike të Ballkanit, marrëdhëniet ndërmjet SHBA-së dhe vendeve të rajonit duhet ridizajnihen nga një sërë faktorësh historikë, politikë, ushtarakë dhe ideologjikë.
Në këtë kontekst, Kosova dhe Serbia përfaqësojnë dy modele të kundërta të partneritetit me SHBA-në:
• e para, si një aleate e vogël, por e gatshme dhe e përkushtuar për të sinkronizuar interesat veta shtetërore e kombëtare, me ato amerikane;
• e dyta, si një fuqi rajonale ambivalente, që shpesh luhatet ndërmjet Perëndimit dhe Lindjes dhe nuk ngurron që edhe haptas të sfidoj interesat amerikane (shkaku i Rusisë e Kinës) në Ballkan;
Kosova duhet ta shfytëzoj maksimalisht këtë përparësi të qartë strategjike në raport me Serbinë që buron nga një sërë faktorësh të brendshëm dhe të jashtëm. Në realpolitikën ndërkombëtare, pesha e një shteti nuk matet vetëm me madhësinë, popullsinë apo fuqinë ekonomike, por edhe me vlerën (peshën) strategjike që ai i ofron aleatëve të vet.
Kosova, ndonëse një shtet i vogël, përfaqëson një pikë qëndrueshmërie, koherence dhe besnikërie në rajon që ende mbetet i trazuar dhe mbushur me probleme politike, etnike, sociale, ekonomike, fetare e kulturore.
Ndërkaq, Serbia mbetet, të paktën edhe për një kohë, një “rrezik i llogaritur” për SHBA-në: e rëndësishme për stabilitetin rajonal, por jo gjithmonë e besueshme dhe koherente si aleate strategjike.
Shkruan: Fadil MALOKU – Profesor i Sociologjisë në Fakultetin Filozofik në Universitetin “Hasan Prishtina”
* Shkrimet në këtë rubrikë nuk shprehin qëndrimet e 04 Online
