Kështu duhet të duket. Ky ishte ekipi kombëtar i vërtetë suedez i Janne Andersson që luajti përsëri futboll.
Për të marrë një detyrë mjaft të ndërlikuar dhe për ta kthyer atë në një punë rutinë të rehatshme.
Më shumë se çdo gjë tjetër, ishte kënaqësi të shihja Suedinë për herë të parë në 2021, Suedinë solide, të saktë dhe të qëndrueshme të Janne Andersson.
Kjo ishte një certifikatë shumë e përqendruar e cilësisë, shkruan Sportbladet, transmeton RTKLive.
Ajri në Prishtinë ishte mbushur me erën e qymyrit të djegur dhe “Hajde-hajde-hajde” inkurajuese dhe kokëfortë e kapitenit të Kosovës, Samir Ujkani.
Ekipi vendas ishte i fryrë me ambicie rinore, dhe nganjëherë nxitonte përpara gjatë dhjetë minutave të hapjes së ndeshjes.
Frika ishte se rrezikonte të ishte një mbrëmje e kërkuar – realiteti doli të ishte krejtësisht i ndryshëm. Kosova mund të ketë pasur shpejtësi, por Suedia kishte ritëm.
Kosova mund të jetë nxitur nga entuziazmi, por Suedia demonstroi përvojë. Dallimi në cilësi u bë veçanërisht i qartë kur bëhej fjalë për vlerësimin; kur ishte koha për të rritur në shtypjen, kur ishte koha për të luajtur shumë dhe kur ishte më mirë për të lënë të shkojnë lehtë.
Ne nuk i fituam të gjitha luftimet e ngushta dhe duelet – por fituam ata që kishin vërtet rëndësi, ata që bënë një ndryshim.
Rrugët për në shprehjet e shpejta të Kosovës u ndërprenë dhe u mbyllën, Victor Lindelöf dhe Filip Helander trajtuan buallin e ujit Vedat Muriqi.
Suedia ishte në gjendje të fitonte topin në pozicione të mira dhe gjeti një det të tërë hapësira për Emil Forsberg për të luajtur.
Ndeshja kundër Gjeorgjisë ishte një kujtesë se sa i rëndësishëm është ende Forsberg për këtë skuadër, dhe ky fakt u theksua vërtet sonte.
Krijimtaria e tij e zgjuar dhe loja e kombinuar midis linjave nuk kemi asnjë ekuivalent në Suedi, dhe sonte ai ishte larg lojtari më i mirë i ndeshjes.
Por lojtari më vendimtar i ndeshjes ishte Zlatan Ibrahimoviq, i cili një nga gjërat që ende magjeps ai është se si vazhdimisht përdor këmbët e tij të mëdhenj si një mjet universal shumëfunksional, ku një futbollist mesatar përdor vetëm pjesën e brendshme dhe kyçin e këmbës.
Ai dridhet, ai tund, gjen zgjidhje me pjesën e jashtme, thembrën ose kyçin e këmbës. Jo si një numër shtesë paksa i dukshëm, por si një pjesë e dukshme e repertorit bazë.
Kjo i jep atij një funksionalitet të rrethit të plotë për të përdorur shikimin e tij prej 360 gradësh, se ai gjithmonë mund të gjejë një rrugë loje – pavarësisht nëse duhet të shkojë në mënyrë të pjerrët anash ose edhe prapa.
Ka ende shumë punë për të bërë për të përfituar plotësisht nga prania e tij, por tani mund të jemi të kënaqur duke shijuar se si Zlatan Ibrahimovic ka nevojë për kaq shumë pak kohë për të krijuar kaq shumë gjëra, për t’i kthyer situatat e pulsit të ulët në gola.
Pak nganjëherë i butë dhe i imët, por kryesisht vetëm një konfirmim i vazhdueshëm i një epërsie suedeze./RTKLive
