Unë luftova me veten time, bëra luftëra të brendshme që do të kishin rrëzuar këdo dhe dola prej tyre. Unë nuk jam duke thënë se nuk kam gabuar ose se jam një shembull, por unë jam kjo dhe e dua veten time!
Kam mësuar në mënyrën më të vështirë se sa kushton të më respektosh. Sa e vështirë është të mos dëgjosh zemrën kur është ajo që fiton mbi arsyen! Mësova kuptimin e zhgënjimit, tradhtisë dhe gënjeshtrës. Më kushtoi shtrenjtë të shëroja plagët e mia dhe të qëndroja kjo që jam. Mësova të anashkaloj fjalët pa vlerë, të diktuara nga injoranca dhe të mos marr një mendim që nuk pasqyron të vërtetën. Mësova se si të shkëputem përgjithmonë nga ato përqafime të rreme që vijnë vetëm me qëllim që të tërheqin poshtë. Nuk dua të jem ndryshe. Jam e vetëdijshme se udhëtimi im e ka bërë personalitetin tim shumë më të vështirë. Ai bëri që personaliteti im të bëhej shumë i fortë dhe nganjëherë shumë, por sot, unë jam kjo!
Jam një person që i di në mënyrë të përsosur kufizimet, defektet dhe frikën, por ki kujdes, sepse ky person i njeh mirë pikat e forta dhe cilësitë. Është 100% e vetëdijshme për dobësitë e saj, por edhe për pikat e saj të forta! Dhe nuk është e vërtetë që nuk qaj më, që nuk vuaj më dhe që nuk më interesojnë gjithçka dhe të gjithë. Sapo mësova ta fsheh më mirë… Ta bëj në heshtje kur askush nuk më sheh…
Sapo mësova se si ta kaloj më mirë. Mësova se çfarë ka rëndësi dhe çfarë jo, kush ka rëndësi dhe kush jo dhe mbi të gjitha kë dua dhe kë jo! Nuk është e vërtetë që “Uni” i mëparshëm nuk ekziston më, natyrisht që ekziston… Vetëm se tani ajo është fshehur pas parzmoreve të saj luftëtare.
Ajo është mbrojtur shumë herë për të qenë në gjendje të kthehet me shpatulla të zhveshura dhe zemër të hapur. Personi që isha, akoma ekziston, vetëm se ka kuptuar që bukuria që fshihet tek ajo nuk duhet t’i jepet më askujt, por vetëm atyre që do të mund ta shikojnë me sy tjetër… me sy të vërtetë dhe të sinqertë…
Shumë herë më kanë thënë që nuk kuptoj…që mbyllem dhe ndërtoj mure të pakapërcyeshme. Sa e trishtuar jam ndaj këtyre njerëzve, kur shoh se ata nuk e kuptojnë që pasi na përplasen një herë në atë mur, do të ishte e mjaftueshme të qëndrojnë para tij, një kohë të shkurtër atje përpara…Të ndalen dhe presin…
Një gjest i vogël dhe i thjeshtë, por me një domethënie të jashtëzakonshme. Një gjest që do të tregonte se tek ata ekziston dëshira për të qëndruar vërtet dhe për të mos shkuar në kërkim të diçkaje më të “thjeshtë”. Sepse nuk ka mure të pakapërcyeshme…Ka mure që dëshironi ose nuk doni t’i shembni. Ashtu siç nuk ka “Keqkuptime” të pazgjidhshme, por vetëm keqkuptime që dëshironi ose nuk doni t’i kapërceni. Dallimi qëndron vetëm tek një fjalë: “Vullneti”!
Nuk kam ndryshuar, u fsheha. Unë nuk vdiqa mirë dhe rilinda keq, vdiqa dhe rilinda më e fortë. Sapo kuptova që vetëm ata që tregojnë se më duan vërtet meritojnë të shkojnë përtej mureve! Pjesa tjetër duhet të mbetet jashtë gjithçkaje. Unë nuk jam askush, por kam mësuar ta dua veten. Mësova se për të pasur më të mirën tek njerëzit duhet të fitoj, edhe duke u përplasur me ta, duke vuajtur ndonjëherë, madje edhe duke bërë gabime dhe duke kërkuar falje…
Sapo mësova se meritoj të njëjtin trajtim, të njëjtën konsideratë dhe mirëkuptim. Unë meritoj të kuptohem, të pritem, të kërkohem, të dëshirohem si askush… dhe nganjëherë nëse duhet edhe të ndiqem. Unë meritoj dikë që ka frikë të mos më humbasë dhe që dëshiron të vijë dhe të më marrë përsëri, gjithmonë, mbi gjithçka dhe të gjithë.
Unë meritoj një person të vendosur, i cili demonstron pa shumë fjalë atë që thotë se dëshiron! Pa dyshime, pasiguri, gënjeshtra, paaftësi për të ndjerë dashuri të vërtetë, i sigurt për veten e tij. Unë meritoj të njëjtin trajtim që u bëj njerëzve që u them: “Ju jeni të rëndësishëm”, “Unë ju dua”, “Ju jeni…” Të gjitha të tjerat janë thjesht “Biseda”. Fjalë në erë që nuk kanë kuptim… Kjo jam unë!
